Ondanks de wind en de regen heerlijk 6km gelopen. Tijdens het lopen gaat er van alles door mijn hoofd heen. Ook de vraag die een van mijn volgers stelde: “vind je soms niet dat je teveel hooi op je vork neemt?”. Deze vraag wekte enorm veel irritatie bij mij op. Kon dat gevoel tijdens het lopen ook weer zo voelen. Ik ga dan toch even bij mezelf na waar die irritatie vandaan komt. Grappig dat ik dit soort dingen vaak tijdens het lopen ontdek.
Waarschijnlijk is het bezorgdheid en voelt het voor mij als een soort spiegel. Alleen de vraag haalt me namelijk uit mijn positieve flow. Iedereen heeft een eigen vork en je bepaalt zelf hoeveel hooi je erop gooit. Eh ja ik gooi er behoorlijk wat hooi op. Daar staat tegenover het gevoel van voldoening.
Lang heb ik in angst geleefd om weer heel ziek te worden. Door groot verlies en verdriet was ik bang om echt te leven. Wilde niet weer gekwetst worden. Werd ik daar gelukkig van? Nee, dat zeker niet. Toen ik dat besefte heb ik het roer omgegooid. Duurde wel even hoor.
Maar mijn verhaal mocht niet alleen bestaan uit verdriet en angst. Dus besloot ik te gaan leven. Ik besloot te durven zijn. Voor een ander ziet dat er misscchien uit als teveel hooi op mijn vork. Voor mij voelt het als blij zijn en geloven in mezelf. Durven doen waar ik blij van word en hoop daar andere mee te helpen en inspireren.
De power napjes en dat ik regelmatig om 9.00 uur of soms zelf eerder mijn bed in duik, is iets wat weinig mensen zien. Zo vind ik mijn balans en mijn prinsessenspul is daar ook heel blij mee. Lees, lekker de woonkamer voor zichzelf. . Dus ja, ik leef alsof elke dag mijn laatste is. Intens genieten van wat goed gaat. Omarm en sta stil bij mijn pijn of verdriet. Zo ben ik met al dat hooi de regisseur van mijn eigen verhaal met het gevoel dat ik leef…