Na mij scheiding kreeg ik allerlei vragen. Ja het is toch wat als alleenstaande singel, vrouw en moeder Ga je nog eens aan de man, red je het wel alleen, waarom werk je zoveel, gaat dat wel goed met jouw dochters, vind je het niet zwaar om ze de hele week niet te zien. Ik kan ze zo gek niet bedenken. Op al deze vragen gaf ik ook gewoon eerlijk antwoord. Juist door erover te praten merkte ik dat ik ook mijn verdriet aan het verwerken was en ik weer groeide als mens. Kwam ik in gesprekken terecht waar heel open en eerlijk over de taboes van het leven werd gesproken. Vaak zag ik de herkenning en opluchting in hun gezichten. Zoiets van: “heb jij dat ook meegemaakt?”. Die emotie bracht mij op het idee om te gaan schrijven over de dingen die dagelijks in mijn leven gebeuren. Dingen die iedereen wel eens meemaakt maar die niet altijd worden uitgesproken.

In mijn blog deel ik onder anderen mijn ervaring als alleenstaande werkende moeder. De perikelen die ik met mijn puberdochters mee maak. En hoe is ik als singel door en in het leven sta. Hiermee hoop ik jullie niet alleen te inspireren maar daag ik jullie ook uit om je kwetsbaar op te stellen. Mijn kwetsbaarheid durven tonen maakte mij tot een sterker mens.